Want pas op he.
Voor je ’t weet heb jij het ook. Dus ik waarschuw je maar even 😉
Ikzelf was nietsvermoedend, toen ik er aan begon. Niemand die de moeite nam, mij van tevoren te waarschuwen. Me te vertellen over de enorme bijwerkingen. En nu is het te laat. I am hooked. Ik kom er niet zomaar weer vanaf. En erger nog, dat wil ik ook niet. Misschien zit ik nog in de ontkenningsfase. Zo van, ja, ik ben wel een beetje verslaafd maar ik functioneer verder nog prima ;-).
Af en toe word ik keihard met mijn neus op de feiten geduwd. Dan heb ik even geen tijd om aan mijn verslaving toe te geven. Even te druk met andere zaken. Chagrijnig word ik dan. Elke dag een beetje meer. Lamlendig ook. Nergens zin in. Lusteloos zou je het ook kunnen noemen. Ik heb dan eigenlijk nog geen idee waar het door komt. Te druk, te veel stress, te weinig slaap, ik kan het aan van alles wijten.
Totdat ik vandaag eindelijk weer de tijd vond. Eigenlijk had ik eerst helemaal geen zin. Maar ik voelde wel, dat ik gewoon moest gaan. De drang was te groot. Ik kon het niet weerstaan. Dus ik heb er aan toegegeven.
voor je ’t weet ben je verslaafd
Eenmaal buiten, na een kilometertje of tien, wist ik wat me zo dwarsgezeten had de hele week. Ik had gewoon last van NBS. Het NO BIKE SYNDROME. Een chronisch tekort aan zuurstof, frisse lucht en zweten. De verschijnselen zijn te vergelijken met PMS: (iedereen wel bekend?) moe, lusteloos, snel geïrriteerd, zo’n gevoel dat de hele wereld zich tegen je keert.
Er is slechts één remedie. En dat is een tochtje, op de racefiets. De wind door je haren. Je voeten in de pedalen geklikt. Gedachteloos draaien maar. Door weilanden, langs sloten, over bruggen en dijken, door het bos en soms zelfs in Watopia.
Ik beken. Ik ben verslaafd. En niet zo’n beetje ook.
Heerlijk 😉 Ik knap er altijd zo van op!
Maar zeg dus niet dat ik je niet gewaarschuwd heb hè.