Joke zegt wel eens: alle fouten waar Harmen nu iedereen voor behoedt, hebben we zelf gemaakt. In de loop der jaren hebben we aan den lijve ondervonden dat het anders moest en kòn!
Maar in het begin? Niet alleen had Joke nog nooit op een racefiets gefietst, ze had zelfs nog nooit aan duursport gedaan. Maar ook ik (Harmen dus) heb in het begin dingen niet zo slim aangepakt. Op een gegeven moment heb ik mezelf zo afgemat en uitgeput dat ik bijna overtraind was. Fietste 10 uur in de week en werd maar niet beter. Als ik daar nu op terugkijk, snap ik wel waar dat aan lag.
Hoe dat ging? Nou, zo:
We schrijven juni 2004… Joke en ik reden nog motor. Deze foto is genomen tijdens een van onze vakanties, waarbij we met onze motoren Frankrijk en Italië verkenden. Onze dagen zagen er eigenlijk net zo uit, als onze vakantie dagen nu: ‘s ochtends een lekker ontbijtje, met croissants en baquetjes met brie, en onderweg ergens lunchen. In Frankrijk betekent dat vaak 3 gangen en de wijn moet je soms hardnekkig weigeren, maar dat verhaal is voor een andere keer 😉 ‘s Avonds gingen we dan lekker uit eten met een wijntje erbij.
Je ziet het wel aan mijn motorpak he? Op de motor verbrand je blijkbaar toch iets minder kilo’s dan op de fiets ? Sinds we zijn gaan fietsen zijn we samen minstens 30 kilo afgevallen! Geloof je het niet? Kijk maar eens naar deze foto, van Joke…
Tja… Het goede leven.. ik zei het toch al? Joke moest wel even slikken toen ik deze foto wilde plaatsen… Ze wil liever een foto van nu, met een 15 jaar ouder lijf op de foto… Dat hoor je niet vaak hè? Samen wegen we nu 30 kilo minder dan toen.
Maar genieten doen we des te meer! En we houden nog steeds van lekker eten en drinken. (Wie wel eens met onze fietsreizen mee is geweest kan dat beamen) Daarnaast is het ook heel fijn, dat we veel meer energie hebben en een frisser hoofd. Als je slim sport voel je je gewoon lekkerder!
Trainen voor de Dakar Rally
In 2008 had ik mijn oude racefiets weer van zolder gehaald. Voornamelijk, omdat ik de Dakar rally zou gaan rijden en daarvoor aan mijn conditie wilde werken. In die zomer kocht ook Joke een racefiets. Zij had dus nul ervaring met wielrennen. Of duursporten in het algemeen. Maar dat maakte niet uit volgens mij. Ik zei: “ga maar gewoon lekker in mijn wiel zitten”. En dat deed ze 😉
Na elke fietstocht kwam ze volledig afgepeigerd thuis. Helemaal kapot. Kwam nog bij, dat haar zadel niet echt goed paste bij haar fysiek. Dus het deed wel eens pijn, er lag wel eens iets open, ach… ook dat is een verhaal voor later. Achteraf zei ze wel eens; ik snap niet dat ik het fietsen leuk ben blijven vinden. Maar dat deed ze dus wel.
Dus… gingen wij het jaar erop in het voorjaar naar Lanzarote, op trainingsweek bij Henk Lubberding. In maart 2009 stonden we aan de start. Mijn vader, die al jaren wielrende, ging ook mee. Er was een grote groep, zowel mannen als vrouwen en er werd rustig weggereden bij het hotel.
Proberen iedereen bij te houden op de trainingsweek….
Tenminste: iedereen reed rustig weg maar Joke reed al volle bak, om het überhaupt bij te kunnen houden. Na een kilometer of tien, toen Joke net dacht: ik hoop niet dat ze de hele dag zo hard gaan fietsen, dat houd ik nooit vol, hoorde ze twee vrouwen voor haar tegen elkaar zeggen: “Ik hoop toch wel dat we zometeen wat harder gaan fietsen, want als het de hele dag in dit slome tempo gaat…” De moed zakte haar in haar schoenen.
Je begrijpt al wel: Er hebben die eerste week heel wat traantjes gevloeid. Ze ging een keer alleen terug naar het hotel, omdat ze het echt niet meer trok. Was vreselijk bang bij het afdalen, want enorme hoogtevrees. Ze maakte kennis met het begrip hongerklop. Kreeg van iemand een gelletje toegestopt. Al met al een heel leerzame week…
Ondanks al die ellende bleef ze het wonderbaarlijk leuk vinden. Fietste de rest van het jaar weer in het wiel van Harmen, ging regelmatig helemaal over de rooie (zowel lichamelijk als verbaal 😉 )
Ze fietste (en liep, op de Redoute) dat eerste jaar zelfs Luik-Bastenaken-Luik. Natuurlijk wel meteen de 170 km hè. En het jaar daarna gingen we weer naar Lanzarote!
En ik?
Ik ging in het begin als een speer. Ik fietste en fietste en voelde dat ik elke keer sterker werd. Maar na een tijdje zat er geen progressie meer in. Ik trainde nog harder, maakte vele lange uren waarin ik me zelf behoorlijk pijn deed, peigerde mezelf helemaal af en toch… beter werd ik op een gegeven moment gewoon niet meer.
Zo ging dat een paar jaar door. We fietsen veel, hadden de motoren inmiddels verkocht, want we hadden steeds meer plezier in het fietsen. Maar we waren ook elke keer weer kapot na een paar uur in het zadel. En veel afvallen deden we ook niet, ondanks alle trainingsuren.
En toen gebeurde er iets, waardoor alles veranderde.
Joke viel. Op Lanzarote, op een onverhard pad, hield ze haar benen stil in een afdaling. (Ik riep toen nog niet constant “blijven trappen” ) Daar lag ze, boven op een groot stuk steen dat omhoog stak uit het pad. Eerst dacht ik dat ze iets gebroken had, zo’n pijn had ze, maar uiteindelijk is ze toch doorgefietst. De volgende dag had ze een enorme bult op haar bovenbeen, en verkleurde de huid van blauw, naar paars en uiteindelijk zwart. Lang verhaal kort: eenmaal terug in Nederland moest ze drie maanden rust houden van de dokter. ALS ze dan perse wilde fietsen: dan alleen maar heel rustig, zonder druk op de pedalen.
En dat, lieve mensen, is achteraf een enorm goed idee geweest.
Joke ging drie maanden lang, drie keer in de week, rustig peddelen. Hoofd leeg, gedachten op nul, niet achter mij aan buffelen maar gewoon lekker draaien. Het was enorm wennen, want ze kwam zo fris thuis, dat ze elke keer het idee had, dat dit toch eigenlijk niks met sporten te maken had. Maar ze vond het tegelijkertijd ook wel heel lekker. Had eindelijk de tijd om eens om zich heen te kijken. En kreeg vaak super goede ideeën op die fiets.
En wat het leukste was? Toen ze na drie maanden dan eindelijk weer een keer met mij mee mocht, in het wiel, ging dat ZO goed, dat we helemaal verbaasd waren. We dachten namelijk: ze heeft drie maanden bijna niks gedaan. Maar met de kennis van nu: ze had gewoon drie maanden lang in D1 getraind! En daardoor had ze eindelijk iets van duur-conditie opgebouwd. Iets wat haar in de jaren ervoor nooit gelukt was, omdat ze altijd zo hard moest trappen om iedereen bij te houden.
Slim Trainen: Het D1-kwartje viel!
Op dat moment dacht ik: het moet dus anders. Niet meer elke keer jezelf helemaal naar de Filistijnen helpen. Maar slimmer trainen. Met begeleiding. Voor de Dakar Rally trainde ik in die tijd bij Frouke Oonk. Ik vroeg haar, voor ons allebei een trainingsschema op te stellen, met als doel, dat we goed voorbereid zouden beginnen aan de fietsreis we geboekt hadden in de zomer vakantie. Daarin zouden we in een week, over allerlei Alpencols, van Genève naar Nice fietsen.
Oh mensen, dat was wel even wat anders! Ten eerste, moesten we twee keer in de week oefeningen doen. Op een matje. Omdat je ook met fietsen, een groot deel van je kracht uit je core haalt. Dus als die niet sterk genoeg is, heb je geen “basis” om uit te trappen. En daarnaast hadden we trainingen, die soms niet eens een uur duurden. In het begin dachten we: “hoe kunnen we daar nu beter van worden” maar het bleek al snel, dat dat dus wel het geval was. En toen we dus in de zomer naar Frankrijk afreisden, hadden we een topweek!
In de jaren die volgden, maakten we nog veel meer mooie fietsreizen. Twee weken door Italie. Door de Dolomieten, onder andere over de Stelvio, de Gavia en de Giau. En door Toscane weer terug… ‘s Avonds zaten we natuurlijk heerlijk te eten en te drinken! Of dat heerlijke ijs in Italië… Het jaar erna: van de Ventoux naar de Col de la Bonette in Frankrijk… Ook een prachtige reis. Het ging steeds beter en we kregen er steeds meer lol in. En ergens in die tijd zijn we dus eigenlijk heel ongemerkt die 30 kilo kwijtgeraakt… Ik vond het fietsen zo leuk, dat ik allerlei trainingen en cursussen deed op dit vlak. En daar werd ik zo enthousiast van, dat ik wielrentrainer en bikefitter werd: Wielrenschool zag het licht.
In de loop van de jaren heb ik me steeds meer verdiept in slim trainen. Leerde alles over ademhaling, spijsvertering en de diverse trainingszones. Over de invloed van ademhaling op je hormoonstelsel. Wat dat met wel of niet afvallen te maken heeft… Over wat ademhaling te maken heeft met hoe het met je gesteld is op een dag. En dat dat bepaalt hoe je dan het slimst kunt trainen.
Eigenlijk hé, als je dit allemaal zo achter elkaar leest, dan lijkt het allemaal zo simpel. Maar hé, als jij dit leest en je hebt ook wel eens wat vaker met je achterste op zo’n smal zadel gezeten… dan weet je welke waarheid hierin schuilt…
Stemmetje op je schouder
En je kent de andere waarheid waarschijnlijk ook. Namelijk die van dat stemmetje op je schouder. Die zegt dat jij misschien ook helemaal niet zo effectief traint. Wel hárd, op zijn Harmen’s… maar niet slim. Of je hebt dat stemmetje dat zegt: Nou… 30 kilo hoeft niet… maar een paar kilo eraf zou best leuk staan ;-). Ja toch? We hoeven elkaar niet voor het lapje te houden. En daarom schreef ik ook dit (ellenlange) verhaal. Ik merk namelijk dat veel mensen om mij heen genieten van een goede fiets. De sport. De leuke mensen. Maar…. dat ik ze nog veel meer help als ik ze ook help trainen. Beter worden. Nog meer genieten. Drie kilootjes eraf. Zoiets.
Dus als ik dat nu hier ook eens doe? En jou vertel dat ik naast bikefitter en wielrentrainer, ook een eigen app heb laten ontwikkelen die helpt om goed te trainen?
Met deze Wielrenschool-app begeleid ik al behoorlijk wat fietsers met een lesprogramma en een trainingsschema. In de app kun je, aan de ademhaling jouw “conditie van de dag” afmeten. Gewoon, ‘s ochtends bij het opstaan. Zodat je later die dag op gericht niveau het juiste tempo kiest, de juiste hartslag en het slimste rondje.
En raad eens wat ? Ik zie klanten vooruit gaan. Sommigen nog veel sneller (en slanker) dan wij zelf destijds. En daar word ik zo enthousiast van! Lees maar eens wat Hans, Luc en Robby hierover gezegd hebben in de reviews!
Of klik hier even heen. Kun je ‘m meteen aanschaffen. Dan zie ik je binnenkort wel langs zoeven… ergens onderweg. Tot dan!